Kolaj
Bir bütün olmanın aşırılığını taşıyor zihnimin parçaları toprak ıslaktır yargısını yağmur taşıyor üzerinde aklımı taşırıyor bir damla insanın kuraklığa dökülesi geliyor bir yıl sonu gecesi Bembeyaz bir önlükle inancın dehşetengiz cesaretini sürüklüyor bir adam zihnimin ılsak parçalarını yırtık bir elbiseye dikiyorlar yalnızlık denilen olguyu yıkılmış bir şehrin son hastanesine taşıyor doktor aklım şaşıyor o son damlada iki gözyaşı dökmeyecek yüzlerin yarıklarında salya insanın bükülesi geliyor yalnızlıktan kamburundan yüksünmesi İnsanlığından tiksinmesi geliyor… gelmiyor… Benliğimi büyüten her ânın çıkardığı sesten irkiliyorum iki bebeğin soğuktan donarken sıcak yatağımdan acımın daha çok acıtmasından aşkımın kalbimi ikiye ayırmasından bir bütünün aşırılığı ile bölünüyor kalbim bölüne bölüne bitiyoruz insanın birleşmesinden doğan insanlığı ölüme terk ede ede bitiriyoruz Yekpare bir zincirin halkası olmanın gururu ile ak ve kara biri diğerinin nefreti ile grileşiyor aşırılıkl...