Utanç Günlüğü 12
Ölümün ozanları titriyor yaşamağıcının dallarında Çocuklar parmakları yerine kaburga kemikleri ile sayıyor günleri Yarını olmayan çocukların… dünü hiç olmamış… bu günü… Kalbim yerine parmaklarım uyuşuyor bunca acıyı kaydırmak zor! Ellerim ölü ozanlardan kalma bir titreyiş Yaşamın akışında yaprak kıpırdamıyor Yaşımın artışında kalbim Böyle kurumamalıydı böyle mukavim… Gün gün seyreliyor utancım başımda tel tel saçım Ağarıyor iki dudağım arasında nefesim bir dal sakalım Zamanın eskitemediği bir sürü anısı var gölgesinde hayatın Eskimeyen acılar eskiyen hasret yenilendikçe tazelenen özlem Kapkara buruş buruş gecelerce kere körelen utancım Şimdi bir tek sana açılan bir kapıdayım Bir tek bana henüz açılmayan kapı Kemikleri incelmiş çocukların kapısı Ellerinde poşetler dolusu kıyımın annelerinin kapısı Gazze’nin kapısı Hüseyn’in ve yarenlerinin kapısı Mela’nın ve Feqî’nin Aşkın mihrabına secde edenlerin kapısı Meyin kokusuna doymamışların Yüzleri kararmamışların Şimdi bir tek aşındırdığım ka...