Beni çağırmadığın günler

Bir dervişin tespihinde adını bulabilirler

leyla 

kelimeler birlerken harflerin çokluğuyla tanrıyı

hızlanan dilde seni duyabilirler

Bir uzun yol kalbin ayasında biricik kısa bir ömür

seni taşlayabilirler sevincin koynunda

yüzünde bir otağ kurabilir ozanlar

yükselebilirler güzellik terennümüyle tanrıya

Alnımı koyduğum toprak seni çağırabilir

yağmuru çağırabilir güzelliğin

Aşığın biri duaya kalktığında adınla başlayabilir

cevap rahmet olup ağabilir dünyaya

Beni çağırmadığın günler, leyla 

bin yıllık bir zikirde kaynayabilir

dünyanın sonuna varılabilir bu belayla

beni çağırdığın ân sonsuzluk doğurabilir

Dudağındaki koza kanatlanabilir

ateşin çevresinde pervaneler

bir bir karışabilirler hakikata

Aşkın lanetidir yanmak Leyla 

insan sana ve bu lanete kanabilir

Kalbin secdesinde adın geçiyor

kameti bozuluyor aklın

seni gören çoban delilsiz olsa

gözleri ile inanabilir tanrıya

Sürü dağıldı Leyla

tespihin ipleri koptu habbeler dağıldı dünyaya

dağıldı adın sanın endamın

bu bir rüya görmedi kimse imanı

kuşkuyla ürperen inkarı

sen dağıtınca dünyaya

beni çağırmadığın günler 

Kimse uyanmadı

Uyandır bizi Leyla!