Ânı-T

Bir anıt gibi duruyor hatıralarda gülüşün

küçücük bir anı

Kalbimden toprağın yüzeyine akıyor kök damarı

Oradan çiçeklenmiyor yüzün, süzülüşün

İnsanın bir dal olup sana meyledişi geliyor

aşılanmamış bir ağaç gibi duruyor yüzüm

meyvesiz bir dalın asiliğinde göğeriyorum

Anlaşılmıyor meylim, sözüm kibirden sayılıyor

Ebter bir ses, bir görüntü, bir hayal, belki gölge

anlaşılmıyor örtüsünden kara bahtımın

sesini örtüyor önce, aklımın son ucunu

Bir başka gönülde seyrediyor dizge

Bir anlatı gibi duruyor kara kaplı defterde

soluksuz bir izbe

Ciğerlerim yeterince sen kokmuyor diye

Bembeyaz bir sayfa gibi kalıyor geride 

Başı sonu irdelenmiş bir çemberin içinde

bakınıp duruyorum yoksun içinde

Zincire tutulmuş hummalı bir biçimde

yokluğunu avuçluyorum boşluk içinde

Geçip gitmiş de geçemeyip gitmemiş gibi

sorunlu bir leke

Derimin son sapağında geziniyor gibi

Aramamış da bulduğunu kaybetmiş gibi

Daha ilerisine takatim yok benim de

boynum geriye doğru eğri

Sızıp kalmışım geçememişim geçmişin de

Kalıp gibi donmuşum ânın sonsuz geçişinde