Kolaj

Bir bütün olmanın aşırılığını taşıyor zihnimin parçaları

toprak ıslaktır yargısını yağmur taşıyor üzerinde

aklımı taşırıyor bir damla

insanın kuraklığa dökülesi geliyor bir yıl sonu gecesi

Bembeyaz bir önlükle inancın dehşetengiz cesaretini sürüklüyor bir adam

zihnimin ılsak parçalarını yırtık bir elbiseye dikiyorlar

yalnızlık denilen olguyu yıkılmış bir şehrin son hastanesine taşıyor doktor

aklım şaşıyor o son damlada

iki gözyaşı dökmeyecek yüzlerin yarıklarında salya 

insanın bükülesi geliyor yalnızlıktan kamburundan yüksünmesi

İnsanlığından tiksinmesi geliyor… gelmiyor…

Benliğimi büyüten her ânın çıkardığı sesten irkiliyorum

iki bebeğin soğuktan donarken sıcak yatağımdan

acımın daha çok acıtmasından

aşkımın kalbimi ikiye ayırmasından

bir bütünün aşırılığı ile bölünüyor kalbim

bölüne bölüne bitiyoruz

insanın birleşmesinden doğan insanlığı

ölüme terk ede ede bitiriyoruz 

Yekpare bir zincirin halkası olmanın gururu ile ak ve kara

biri diğerinin nefreti ile grileşiyor

aşırılıkların hezimeti bir dünya

doğmamış ceninlerin boğazda düğümleyemediği lokma

Zihnimin paçalarından akıyor bu karanlık

parçalanıp duruyor yağmurun biriktiği ize yansıyan ay

beyaz bir körlük bir akşam üstü

sabaha karşı veya bembeyaz bir örtü

üzerini örtüyor karanlığını dünyanın

ÜZERİMİZE ÖRTÜYORUZ BÜTÜN BİR KARANLIĞIYLA DÜNYAYI…