İnsan!

İnsan beş duyu organından büyüktür

gözleri ile de dokunabilir bir karanlığa

elleri isterse önceden görebilir boşluğunu insan yüreğinin

kokuyu koyultan bir aralığa süzülebilir derisi

burnuyla işitebilir ve kulakları kokusunu alabilir sesizliğin

İnsan bazı bazı kalbinden büyüktür

aklının sınırlarını sırlayabilir

hislerini duyulaştırarak kendini çoğaltabilir 

kuru bir ekmeğin sevgisini bir çocuktan Allah’a taşıyabilir

insan çoğu zaman her şeyden küçüktür

algısına ağlayan bir çocukluğa karışabilir

bir taşın merhametinden katılaşabilir

kardeşinin kanına

sevginin ve nefretin mahvına uğrayabilir

Tahtında kibri ile oturan bu büyüklük budalası

bu tanrı artığı varlık küçücük bir sineğe beynini kaptırabilir

bir nehirde tevbenin boğazında günahlarında boğulabilir

ve bir kuyunun başında her şeyini karanlığına kaptırabilir 

İnsan bu iki kavram karmaşasında bir gün kendine uğrayabilir

gadrine uğradığı hakikatten bir perdeyle sıyrılabilir

yüzünü bir bütünlüğün kavgasında parçalara ayırabilir

ve toplayabilir bir karıncanın ağzından

yerini haktan yana kaydırabilir

İnsan bu çağdan ve karanlığından büyüktür

nefretinden ve sevgisinin aşırı uçlarında dolanan kayganlığından

gün gelir bir aynada Tanrıyla karşılaşabilir 

silebilir yüzünden küçük dağları yaratmaya kalkan kibrini

insan bir gün yeniden ayağa kalkabilir

Tanrının ellerine uzanarak

ve umarak bütün merhametini