Utanç Günlüğü 7

Ve işte taptaze bir ruh kirleniyor durmadan

sallantıdadır umudu

korku kulunçlarından çöküyor bedenine

incecik bir ağ esfele safilinden

ayaklarından tutup çekiyor en derine

Bu kaç nefestir gaflettedir yüreği

kaç âh körüklendi ciğerinde

soluyup durduğu günâhtır

kalbinin üstünde kökleniyor sunak

adaklar dolusu dalları var

“bu son” diye bir ses külleniyor dilinde 

Ve işte utanç günlüğü genişliyor dizlerinde

yüzüne bakamayacak bir kitabı dolduruyor nefesleri

yüzünde pişmanlığın yılgıları

vazgeçmişliğin solucanları

ve durmadan aynı noktada birleşen inat

delip duruyor sinkaflı ahitleri 

Bu kaç gecedir gözlerinde büyüyor ay

medcezir bir taşkınlık sürüyor dehlizlerinde

bunca utanca yakın ve keskin bir çizgide yırtılan damar

kapkara bir nokta kadar belirgin aydınlık 

“bu kaçıncı son” diye diretiyor ses

bu sefer güllenmiyor dilinde seda 

Ve işte buruşup duruyor yıllar

yarısına gelmeden aklanıp duruyor karalar 

karalandıkça doluyor insana has kılınmış duvar

bir yeniden kıyama durmanın arifesi

bir yeniden yere eğilmenin

belki inatla dikilen yaralar iyileşir

belki eskimez yeni ahit