Bir pencere daha

Utanca benziyor yüzün

amaçlanmamış bir takıntı gibi sürüyor gece

her bir ağızdan usanç çağlıyor

ağırlaşıyor hüznü ve acısıyla gövden

Bir kadının acısından kaçıyorum

kapılardan kağıtlara geçiyor gölgen

kardeşinin ölümüne ağıtlanıyor

gözyaşlarında yaşamdan utanç sızıyor

gölgeni ışık belleyip içime kaçıyorum 

Ellerim kirleniyor bir zamandır

ellerinin masumiyetini güzelliyorum

kadının acısını

yaşamının ölümle kavgasını

bir pencere daha açıyorum

bu takıntı bitmeli diyorum geceye

gözlerin bir amaca kapı aralıyor

İncecik bir yara sızlıyor dilimde

kelimeler yetmiyor kanı durdurmaya

tam burada savaşa ara veriyor yüzün

utanca benzeyen hüzün

kadının acısına ara veriyorum

amacın kapı aralığına siniyor

takıntılı geceye veda ediyorum

Bütün kapıları kapanıyor sözün

hiçbir pencere açılmıyor

tek tek bütün harflere dokunuyorum

hiçbiri uyandırmıyor acıyı

hiçbiri utandırmıyor

mahzun değiliz artık

masum değiliz

haykırıp duruyoruz

daha fazlasını duymamak için

kendimiz dahil her şeye sağırlaşıyoruz

sen yüzündeki utancı duyuyorsun

ben içimdeki gölgeni

kadın öfkeyi

gece inatla bu amaçsızlığı sürdürmeyi