Sarkacın iki ucu

Sarkacın öbür ucunda bir dünya

suyun üzerindeyken tanrının tahtı

insan henüz söz makamında bile değildi

insan bir makam bile değil

Kulağımda uğuldayıp duruyor zaman

henüz bir varlık bile değilken

yokluğu sahiplenildi 

bilinince vazgeçildi uğultudan 

Üzerimden muvakkat bahisler geçildi

yeterince gülünç değilmişim gibi

yüzümün çizgilerindeki hüzün 

sevincin yüreğinde ağırlanması reddedildi

Bir makamım olsun diye değil bir makam olayım diye

insanlıktan bir pay verildi

zamandan çıkarımsız belirsiz bir pay

hüzünden aslan payı sevinçten fukara 

Sarkacın şimdiki ucunda bir dünya insan

Tanrının yanlış anlaşılmadığı bir tahtı olsun isterdi

insanın bir söz makamı olsun isterdi

insanlığın payından biraz daha zaman 

Düşününce dönüşen bir uğultuya saplandı ruhum 

neyi çok bilirsem ondan eskiyorum 

bilmekten eksiliyorum

sıcak bir esinti gibi bedenleşiyorum

Bir nefes ve biraz toprak zamana el veriyor

bahisler kesildi sus payı geçti üzerinden

yeterince mutsuz değilmişim gibi

mutluluğun göğüs kafesinden sürülüyorum 

Beni sür bir dağa adımı versinler

küçük bir gözyaşı 

büyük bir göktaşı

sarkacın uçları arasına beni döksünler