Yazgı ve kaynayan kalbi Ali’nin

Kalbim kaynıyor bir kemik kırığı nasıl kaynıyorsa

çıt diye bir ses sessizliği nasıl çağırıyorsa 

hastalık bir uykuyu ikiye bölerek nasıl iyileştiriyorsa

ruhumun karıncaları gözlerimi büyülüyor nasıl oluyorsa

Bir noktada çoğalıp çağlayıp duruyor: Rabbî zidni îlmen 

bilmek birliğin içinde çoğalıyor bunu duyumsa 

sevmek de öyle anımsa

hubb nefessiz bir sonu uydursa

inanma; insan sevmekten yaratılmıştır

nefes almak böyledir her nasılsa 

Kalbim kaynıyor toprak nasıl çatlıyorsa

gökten yağmuru bekleyen çocuğa bomba nasıl yağıyorsa

yükselen ses insanı sağırlaştırıyor

gözyaşları kör çukurlara çıkıyor 

ve insan nasıl huzursuzlaşıyorsa

burada mezarım karıncalanıyor bedenimi duyumsa

Kendimi kitaplar arasında atlatıyorum

delilik buysa

giderek azalıyor bilgim

okumak biismirabbike ile başlamıyorsa

cehalet şah damarında zonkluyor insanın

kendi ile birleşiyorsa

hiçleşiyorsa en çok ifrit bastırır nefreti

insan azalır bilmek az hikmeti yokumsa 

Kalbim kaynıyor küçük kız çocuğu dedesinden nasıl kopuyorsa

bir toprak parçasında İsa 

ve Musa 

ve dört mıh bir çarmıh nasıl kuruluyorsa

ve Muhammed ki alemlere rahmet

adım adım arşa yükseliyorsa

Aleyhisselam ve Rahmetullah

dönüp bakmıyor beşer içindeki enfusa 

Aklımı didikliyor kelimeler kuyular taşıyor

damla deryada buharlaşıyor

kan gövdede durmuyor hicran dünyaya bulaşıyor 

insan insanla buluşamıyor

ölüm ve ayrılık birleşiyor da insana ulaşamıyor

beni yokla bendeki beni sakla aklım ruhuma yanaşmıyor

bu nasıl kaynama kalbim 

sen bir daha böyle kaynama

kalbi kırık diye yazsınlar seni defterinde ince bir çizik

böyle ağırlık yapar doğmamış bebek anne kucağında

insan ihsana böyle memluk olur

Allah’ım! benim yazgımı azımsama