Çağın Yitikleri

Bütün bir pazar akşamları ve heybesinde günahlar bir azizin

heybesinde insan arzuları haftalık tevbeler atlası

insan bir pazartesi kendinden soyunarak yeni bir elbise 

Aziz her pazartesi kirli ve biraz daha eksilmiş cennetinden 

Bir duvara doğru ağlamak ve peşinde çocuk cesetleri

Haham’ın birinde çarmıh ötekinde İsa’dan geriye çürümüşlük 

cumartesi sapkınları tanrının aldanmışları 

hayır Tanrıyı aldatmamışlardır kendilerini bir aldanışa kurban etmişlerdir

Sanat birinin dilinde köpek ölümleri dilsiz mahlukat 

ötekinin elinde silah berikinde topluma hizmetkar

Sanat bir kilisenin çanında biriken kuş pisliği

Şimdi tanrıyı çok daha çirkin anlayabilir inanmışlar

Santçı biraz da sanatı yanlış anlayan kimsedir

kimsesizdir bizde sanat iklim değişikliği deklanşör 

Bir azizim yok hem benden âlâ taşıyamaz kimse günahı-mı

bir duvarım bile yok ağlayacak iki gözüm 

Benim sanatım topluma ihanettir 

çünkü bir çocuk henüz dünyaya bile gelmemişken

dünyadan çabucak geçmiştir

Cumanın birinde vaiz susmayı tercih etmişti

niçevari kulaklardan yoksun olmaklıktan değil

çünkü yaşayabilmek çok daha zordur konuşmaktan

Çünkü duymaktan çok önce insanın kalbinde görmek vardır

Ben bu çağın kalbini yitirdim 

bu çağ benim kalbimi yitirdi

“İnsan haysiyeti yere inmeyince”

Bu çağ insanlığı yitirdi.

Bütün bir yaşam aralığım bir çocuk nefessizliği

sağır ve kör ve dilsiz

ve yıkılası ağlama duvarları ve sahte aziz

cennet hiçbir şeyini yitirmedi

cehennem kimsenin yitiği değil

Ben ve insanlığım ve Filistinde bir çocuk

ve zeytin ağaçları ve köklerimiz

Bizler yitiğiyiz bu çağın.