Münacaat

Kıvrak bir acıyla uyandım yaşamaktan

vazgeçtiğim yorgunluklarım vardı

vazgeçemediğim insanlığım

insanı bir tartıda görsem utanırım

çünkü olmak ağırdır

hiçbir ölçü tartamaz olmaklığı

ben hiç olmadım

kıvrak bir acıydım uyandığımda

yaşamak kimsenin uyumadığı bir uyku

Kalbimi iyileştirmeye geliyorlar Allah’ım

nefesini bedenimde bulamıyorlar

durgun bir su gibi kokuyor kalbim

seni arayıp da bulamıyorlar

kaypak bir yoldur şimdi benim kalbim

herkesin uğrağı ama durmadığı

kimse onda duracak bir şey bulmadı

kalbim Allah’ım iyileşmeye gelmiyor 

Kirlenmiş bir gözlük var gözlerimin yerinde

bakmaya geliyorlar

göremediklerimi soruyorlar Allah’ım

yüzümde acının haritasını

ta kalbimin derinliklerinden çıkarıyorlar

göğsümde biriken rüya

zihnimin kıskaçlarında boğuluyor

sıcacık bir nefes genişlerse göğümde

toprağın altına karışacağım

beni görmeye geliyolar Allah’ım

senin bıraktığın gibi bulamıyorlar

Seni açılan ellerden tanıyorum

arştan arza süzülen tanelerden

seni kalbimin en temiz yerlerinden

seni bedenimde gezinen sıcak nefesten

kıvrılarak acıdan derinleştiğim gecelerden

seni kendimi tanıyor gibi tanıyorum Allah’ım

beni gör beni görmesinler

bende seni göremediklerini görmesinler

kalbimin durulduğu karanlığı

beni gör

beni gördüğünü görebilsinler…