hakikat temrinleri

Yokluğun ayaksesleri

hiç olmamış olmanın imgesinden yoksun

olmuş olmanın çiğliği

varlığın uzaklaşan ritmi

ve ellerinde hakikat satıcısı avcılar

karanlığı yokluyor sonra aydınlar

çünkü adım atmak böyledir cehalette

düzlükte uçuruma düşmektir

bu imgeyi ben yarattım

ve yaşadı bütün insanlar!

Olurolmaz bir sürgünün güzellenişi

geri dönüş devingen bir hınç

toprağa saplanmış saban

insan göğsünde yersiz bir kıpırtı

tohum çatar çatlar sonra toprak

insan ekilmemiş günyüzü

kalp diyorlar adına akıldan yoksun

akıl kalpten biraz daha uzakta dursun!

işlenmemiş zihinler çağı kalabalık

her kökte bir filiz meyvesiz

inip çıkıyor damarlarda zulüm

iniyor ve çıkmıyor sonra ölüm

bir kereliğine mahsus doğar insan

bir kereliğine ölür

oysa huzur sadedir 

kaos dolar ilmeği çağın koynuna

düzen ifadesiz değildir

ifade anlamsızdır köksüz kalabalıklarda

çalıntı soruları vardır

dikkatten kaçırılmıştır 

hayatı bir başkasının avucunda

ölümü öbürünün

bir boy büyüktür özgünlük

bir ömür prangadır özgürlük

çünkü hiç kendini yaşamamıştır

bütün nefesi bir başkasının cevabında

bütün hevesi örümcek ağında

kendini yitirmiştir kendisizlik batağında

bir başkasıdır bir başkasının kucağında

 

yokluğun ayaksesleri

varlığın bir diğer yüzüne ayna

kendine çarpmıştır ve kırılmıştır insan

bütünü kaybettiğinde razı gelmiştir

parçalar tıkılır durur boğazında

oluşun ritmini yitirmiştir

bütün hakikatler ölüdür

çünkü satılmıştır

bütün avcılar aydındır bu bataklıkta

bir imgeyi canlandırır

bütün düzlükler çukurdur karanlıkta

bunu ben yarattım!

ve hiç yanaşmadı buna inananlar…