Meczubun bulduğunu kaybettiğidir

Cazipdar bir bilinmezliğin ufkunda geziniyor akşam

sarınıp sarmalanmış bir ay salınıp duruyor kaburgasında göğün

ben kemiklerini sayıyorum ayaklarımın

biraz daha tekmelersem çıkabilirmişim gibi düze

bin muhteşem anlıklar diktiren terziler

bir metelik varlığın huzurunu iğneliyor

ben her ateşi yanmak sanan

her yangını ateşten bilen

ben ve bilendikçe körleşen bileklerim

her dünya oyununda yenilirdik

yenilenmezdi içim ve bileklerimdeki yara

aklımın ucundan bir kayık geçiyor kayıp

ateşten nehirler ve mumdan kaleler kayıp

bin muhteşem yalnızlık göğü çiviliyor göğsüme

gökteki yıldız ve yerdeki karanlık kayıp

güneşin ışığında elinde lambayla hakikati arayan meczup kayıp

körleme bir dalgınlık esintisi yokluyor yokuşağızlarını

cam kırıklarından yarılmış ayaklar sürünüyor yağmurlar

ölümü arzulatıyor davetkâr beton mabetler

bir yıkıntı gibi annesini emiyor çocuk

kan ve irin bahar ve çiçek

bilmezsin bereketlidir ölümün toprağı

ne ekersen biçilen sensin