Utanç Günlüğü 4

Çatlayan bir tohumun sesinde birikiyorum

kök bağlıyor göğe göğeriyorum 

kan kokan ocaklar tütüyor onyedilerimde

yağmuru düşürmeyen bulutlar

bir düş gibi uğuldayıp dönüyor sinemde

Bir tomurcuğun tazeliğinde patlıyorum

sahte baharlar aşkına cana geliyor

kışın kursağında gerçek ölümler devşiriyorum

dilimde kurak kelimeler dilim içler acısı 

belleğim işlenmemiş hakikatler

sinekler mahzenine iniyor korkularım

Köklerim kemiriliyor, hayat damarlarım

bir tarih çizelgesinde kana karışıyorum

kitaplar dolusu savaşlar gördüm

sayfaları arasında kurutuldu çiçeklerim

kan kokuyorum, kızıl zamanlar, yakılmış alın yazıları

Yapraklarım karıncalanıyor dalsızım

öğrencisiz bir öğretmense tarih

öğrenmeye başlıyorum plansızım

kimse selama durmuyor bir çiçeğe

ezilip duruyorum tarih yazmıyor, kansızım

Bir tohum daha düşürdüm geleceğe

yağmur bir uğultudan öte düşerse düşlerimden

en masum duaya inerse bereket

yüzakı günlüklerim çiçeğe durursa bu tohumda

utançlarım yırtılır da içimdeki ışık yön verirse karanlığıma

kanlanacağım. Kokular sürünecek nefeslerim. Yaşayacağım….