Utanç Günlüğü 2

Kendi içinden çıkma denemeleri kekeliyor kalemim

saatler günler sürdü bir durak ötede bekleyen elemim

en iyi dedim ben bilirim beklemeyi en iyisini beklerim 

günler aylar sürdü kalemler defterler sürdü kekelemelerim 

Hem içindeyim zamanın hem büsbütün dışında

hem dündeyim hem yarında hem her anın akışında

şair değilim oturur kalkar yalan söylerim her şiirin başında

şimdi ân anılacak bir insan bulacak imgelerimin dışında 

İnsan çünkü olmanın ötesinde kalmak eylemi

ne kaldım demek ne oldum demekten iyi değil mi

çok buruşuk vakitler gölgeledi merasimi

düzeltmek sadece bana değil insana da has değil mi

Masalar masallar kusmazdan önce ben kirlenmemişken

anneler köşe bucak ellerinin merhameti ile beni aramazken

yani bembeyaz bir önlük küçük bir kızın gülüşüyle masumken

iblis bile secdeden kalkmamış başkaldırmamışken

Çok yıldızlı parlak gecelerden salınarak geçerken ay

geleceğimi geçmişimden koparırken içimdeki zamanı say

ben insan gibi çok çabuk bozulurum iblisten kolay

şimdi zaman çöplük şimdi içimde cehennem saray 

Kaç kulaç var aramızda kaç adım kaldı tanrıyla aramızda

kaç kucak sevgi besleyebilir bir insan kalbiyle kaldığında

kaç karanlık örtebilir utancı insanın kendi ile yalnızlığında

kaç güneş sözlerini eritecek bir sonbahar ayazında

Usanç duydum evet usanç kendimi tekrarımda

günlük hayatım sürüyor sayfaların sonlarında

bütün bir ömrüm bir cümlenin arkasında noktasında

bir şiir daha çevirin bir yalancı daha ve bi şair, işte orada;

Bütün sayfalarını yeniliyorum ömrümün

Bütün sayfalarıma yeniliyorum

Zaman eskiyor üzerimde

Zamanın içinde eksiliyorum…