Acz

 

Selam vermek bir acıya boyun büktürür

boynum büküktür bir acıdan

hangi açıdan baksam yoksun bu yüktür

biliyorum insan yokken ve acı

Allah en büyüktür…

Genzim aziz bir hatıradan kalma yanıklar 

hafızam ateşler, ateşler içinde

gül değil bahçem kor közler içimde

tütmekte sancısı bir günahın

geçmez kokusu külün gül kadar

geçmedi hatıra aziz kaldı bütün yanıklar

İsli taşlarla sırlandı ruhum

güller küllendi tükendi sancı bitmedi günâh

bir kapı kapandı açılmadı yüzüme felâh

boyun bükülür gül eğilir küllenir hatıralar

geçti beklemek hafıza tutuştu tutuldu kapılar

fayda etmez artık içten içe harlansa da âh!

Selam verildi büküldü acı boynundan

yüklendi boynum yüreklendi acıdan

açılar da acılar kadar göreli

baktım hiç yoktun gördüğüm kadar

tükenmek denilen üstüme örülmüş duvar

biliyorum acz sen varken

sen yokken de var…