Kör ağızlar

 

Hikayelerim var acı

kuşlarım ve kışlarım var

dostlarım benim yaşamağacı

ellerim ve elleri var…

hayal kırıklığına bir dal uzatıyorum

hikayemdeki acıya karışıyor

kışlarım kuşların omuzlarını aşıyor

dostlarım yaşamağacını

ellerim ve elleri arasına taşıyor

Kızıl gök karanlığı haber verirken

son bir bakış doğuyor güneşten

sulusepken kar dişlerini geçiriyor toprağa

sımsıkı ellerime sarılıyor rüzgar

yaşam son yaprağını alırken ağaçtan

hikayelerimin sesi düşüyor

kördür bazı ağızlar

hayal denilen kırıklığı çiğneyip duruyorlar

akşam çökmez bunu bilir insanlar

çöken insanın gözleridir karanlığa

güneş son bakışını da alıp gidiyor

göğün kızıl haberi dağılıyor sonra

toprak dişini söküyor karın

ellerim rüzgarı büküp ceplerime doluyor

yaprak toprağa karışıp çürütüyor yaşamı

dimdik bir hayal gibi kalıyor ağaç…

hikayelerim var acısı ve tatlısıyla

ayağı çıplak bir çocuğun ağzıyla

soğuk kış günlerinde dualar okur

derler ki dua apaçık kapılardan geçer

sahibini bulmadan dönmez dünyaya

geri dönen dualar gördüm

dünyada sahipsiz kalmış dualar!

birini ellerime alıp ellerin olsun istedim

çocuk ekmek demişti bir duasında

ayakkabı ve sımsıcak bir yuva.

ellerin ekmek ellerin sımsıcak yuva!

Derin bir şeyler var yalnızlıkta

alnımdan gözlerime karışan soğuk ter

yanaklarımdan öptü bir akşam

irkilir gibi bir hayal

darağaçlarını suladı yüzümde

alnımda darağaçları

alnımda hikayeler hayaller

zihnimin kör bucak köşelerinde filizlenen

çatısız fikirler

sallantılı eller; ellerin, ellerim…