En kötüsü ne olabilir?

Yol yorgunu uykular bölünüyor insanda

kapkara bir günah gibi sızıyor gece

evleri pencereleri insan bedenlerini aşarak

en parlak noktasını bulup takılı kalıyor ruhta

adamın biri kaybolan şiirlerini arıyor insanda

apaydın bir gün ışığı gibi dalıyor satır arlarına

cümleyi kelimeleri harfleri noktayı geçerek

en karanlık imgeyi bulup asılı kalıyor akılda

Yüzünü ellerine doldurup aynalara çalıyor

doğru çizgilerle kendini yeniden doğurabilirmiş gibi

ağzını yokluyor gölgesinin

en güzel duyguyu konuşabilirmiş gibi

kendine yaşından büyük yollar yorgunluklar

kendine dingin uykular biriktiyor

aynı şeyleri yürüyebilecek aynı uykuyu uyuyabilecekmiş gibi

En iyi şiirini arayan kendini kaybetmiş

kendini en iyi şiirinde arayan

saat bir yirmisekiz

bir sonraki ilhamı beklerken bir dakika daha uzayan

kendini en iyisi diye kaybettiği

kendi ve kayıp…

bir tutku değilse neden?

içinde gerçeklik içinde acı içinde bir tutam utku yoksa

neden

En iyi şiirini arar ki bir adam?

İnsan illa ki arar!

yol arar insan arar zaman arar iş arar

diğerlerini aramasa da bulduğu yolu

bulduğu insan tamamlar

iş onu güzel bir döngüde iyilik namına tavlar

ama;

en iyisini neden

en güzelini bir şiir diye neden arar?

Günahı karanlık bir geceyi boğacak kadar

ışığı balçığa bulayacak kadar

gözlerinden gönlüne kör olacak kadar

kendini boy aynasında

kendini hesap vakti gelmişçesine

tanıyacak kadar

taşır hafızasında!

burnundan taşar yerlere sürünür

evleri üzerine kapar

pencereleri

insan ruhları

bütün kötü şiirleri aklına kapaklar…

Bir kırkbeş…

bir sonraki cümleyi atlarken buldum

bir sonraki insanı

bir sonraki günahı!

iyisi mi bırakmalı artık

en iyisi olanı aramayı

bölüne bölüne biriken uykuları

terbiye edecek diye yürünen yolları

bir sonraki insanı ve günahı

en iyi şiiri belki

en kötüsü ne olabilir ki dediğine bırakmalı…