Kendini ayır!

Kendini ayır kayır kendini

elinde ışık sabahın aydınlığını ara

görmenin en güzelini ayır

bütün güneşler senden doğsun kayır kendini

Bir sonrası var diye ân’ı bir sonrasına ayır

ölümü çocukların uzanamayacağı yere

yaşamı annenin gözlerine çağır

kendini bir babada gizle kendini kayır

Terasta bir seni kaybetmişliği dinle

ağaç kovuğunda elbisesizliği

kulaklarını göğe uzatıp dinleyeni

alnını toprağın alnına dayayanı dinle

Senin için atılanı kötüle durdur saldır 

ayağa kalk bir şehri insanı karıncayı

dikenli ellerle bir çiçeği savaşa kaldır

bir koku duy ama inanma duyu çünkü yalandır!

Biliyorsun! Bileceksin! Bil!

kendi dışındakileri bir unutulmuşluğa kaldır

bilmek inanmaktır diyecekler ufkunu dansa kaldır

bembeyaz bir gömleği sensizliğe dört duvara vardır

Kendini ayır kayır kendini

elinde karanlık bir sesle geceyi bağır

körlüğünü kelimlerde gizle haykır

bütün elbisesizler sende çoğalsın ayır kendini

Seni bir akşam vakti benden uzaklaşırken

inadın hayalleri ile bir hikayede gördüm hayır

giden ki gelmesi en imkansız hani

en deli vaktimde gördüm kendini bir adım daha kaydır

Dile vuruldu ve hakikat çığırtkan bir akıl sağır!

kör,sapaklarda bir başına haktan ilerisi ağır

iki gerçeğin çakıştığı nokta ölüm ve yaşam

hadi biraz daha kendini ayır kendini kayır!