Sır

Gökyüzünden kilometrelerce uzaktayım. Hiçbir şey cuk diye yüreğime oturmaz benim. Hep bir fazlası yada bir eksiği ile biraz taşkın ve biraz tamamlanmamış bir şekilde oturur yüreğime.

Kendime kimi yakın görsem benden uzaklaşıyor. Kime yakın olmaya çalışsam ondan kaçıyorum. Buna sen ve Allah dahil!..

Çoğunluk bilerek yaptığım bir şey değil. Ama bazen bile isteye... 

İsyan eder gibi hani. Başkaldırır gibi... Küfre yakınlaşır gibi dersem de inanma. Öyle bir zayıflık göstermem hiç. Kör bir cesarettir o. Korkakça bir şeytana yaltaklık gibi bir şey... 

İçimde neyi büyütsem içinde kaybolmanın sarhoşluğu ile dolanıp duruyorum. İçimde neyi çoğaltsam içinde azıcık kalıyorum. İşin kötüsü ne tam kayboluyor ne de bitiyorum. Ama nedense hep bir şeyler kaybediyor ve her defasında bir şeyleri bitiriyor, yitiriyorum..

Ketum değildir sessiz insanların hepsi. Çoğu bir sırlarının olmayışının sırrını saklıyor sadece. Ben de öyleyimdir belki. Bir sırrım yok. Yani artık yok...