Susun!

Ayak sesleri, susun

Kalabalık bir yokluk geçiyor sokaktan

Susun bir yorgunluk akıyor geceden

Kapıların açıldığı bir dünya

Kalıpların sıkıştığı bir yaşamak

Susun bir kadın ağlıyor açlıktan

Çocuğun sesi boğuluyor kucağında

Susun şakaklarımda bir şiir aklanıyor

İsli bir bahar dayanmış namluya

Susun birazdan bir çiçek patlayacak

Yumurtasını çatlatacak bir kuş

Nefes nefese bir kavga başlayacak!

Hırs çalmaz kapıyı susun

Pencerelerden bir yol uzayacak

Kalplerin çatlattığı atlar aşkına susun

Bir çığlık parlayacak dudaklarımda

Ağzımda zamanı emen bir ay kısalacak

Bir an kesecek düşlerimi susun

İkindiler ve zaman aşkına susun

Andolsun dinecek sabırlı göğüsler

Dinlenmiş bir sabaha uyanacak dünya

Yaşamak kalıplarına sığacak çağın

Kapılardan özgürlük akacak hapis ruhlara

Göğsünde sesler biriktiren kadın büyüyecek

Çocuk doyacak ağlamaya susun

Sustular bir devrim gezindi ayaklarında

Yokluğa kan bulaştı

Sokaklar çığlık çığlığa söyleyemediklerim

Kadın sesler arasında kayboldu

Çocuk kadında...

Şiiirim kararıp elime düştü

Bahar tutuklu kaldı namluda

Çiçek dağıldı kuş ilk nefesinde yoruldu

Kavga bitti başlamadan!..

Hırs avuç avuç dağıldı damarlarda

Yol kısaldı pencerelerde

Atlar kalpleri çatlak yolculara bulandı

Çığlığım söndü güneşi doğurdu ay

Dilim kesiklerle zamanı azalttı

Düşlerim paralandı an uzadı yatağında

Sustular sonuna geldik dünyanın

Konuşmak asıldı dar ağaçlarında

Göğüslerin çürüttüğü sabırlar

Yorgun yarınlar bıraktı karanlığa

Çağın buğusuna dağıldı yaşamak

Ruhlar habisliğin özgürlüğüne bulandı

Kadın küçüldü küçüldü ve kayboldu

Çocuk doğmadı aç kaldı ağlayışlar!