Kangren Zamanlar

Yolun kenarında başlıyor bahar

dönemecin sonunda kış var 

kendisi yaz ve sonbahar

Yılı bir yoldan ibaret insanın şiiri

Yolu bir yıldan... 

Dünya zincir incinir insan

Kopuk bir halka gibi dolanır etrafta

Ayağı ağzı açık demire takılır

Düşer insan düşler kalkmayı

El bekler yel götürür bekleyişi

Düşünür bekler üşür bekler kalkmayı

Yol yıl ibretlik bir ibaretten kopar insan

İsyan eder unutur

Oturur kalkar nisyana tutulur

Tutukluk yapar patlamaz ama sıkılır

Ağzı dağılır zincirin incinir dünya

Baharı ayaklar ezer yol kenarında

Kışı son sürat kaynatır bir su damlası

Buz tutar yazı

sonbahar güneşe boğulur

İnsanın şiiri bozulur.. dengesi

İnsan bozulur.. Şiir ve denge de... 

Uzun ipin ucunda havlıyor özgürlük

Biri taş atıyor damlara

Camlardan kan gibi damlıyor zaman

Kurak gözünden yaşamak akıyor bir kadın

Perdesi ve sandalyesi çekiliyor gölgenin

Dünya bozuluyor.. Ve ben...

Ağzımdan taşıyorum bir boşluğa

Bozuk ki taşınamıyorum! Dolmuyor

İpince sesimden tutunuyor saçlarım

İnceldikçe başımdan dökülüyorum

Parmağımda siyah beyaz lekeler

Elimde dünya bozuk.. Göğsümde kalbim...

Parmak uçlarımdan boğazıma düğümlenir iplerle dünya

İçimde mevsimlerin en kurağı

Kışa asılı bir nefesi üfleyip üfleyip dünyayı ısıtıyorum

Biri yaşamın ipini çekiyor ağzımdan

Parmaklarımda kan zaman parmaklarımda

Çürük bir iple kangren zamanlar sürüyor dudaklarıma...