Gün ağrısı

Aynı şeylerden bir gün dikiyorum

Güneş soğuk biraz

Ay biraz daha dolgun

Rüzgar her şeye rağmen sert ve keskin

Yollar tenha

İnsanlar kapalı kahve kapılarına tünemiş

Meydanlar boş

Sokaklar hayvanların sesleri ile dolu

Günü saniye saniye dikiyorum

bir yerinden karanlık sızıyor 

Günden sıyrılıp elime batıyor iğnesi yaşamın

Elimde bir iz aydınlıktan

Ellerimde kızıl bir gün ağrısı... 

Gece bir kazak gibi işliyor benliğime tırnaklarıma takılan bir yerinden sökmeye başlıyorum

Geceyi dağınık bir düşünce ipliğine çeviriyor ellerim

Rengi parmaklarıma siniyor gecenin

Çirkin bir karanlık 

Kızıl günden kalan pıhtılaşmış kanıma karışıyor 

Kanıma iki yakası bir araya gelen yirmi dört saatlik bir zaman karışıyor

Dünyanın döngüsüne kapılıp gâh kararıp gâh açılıyorum

Kendi elimden çıkmışçasına diktiğim gün bana benziyor

Sökmeye başladığım an geceye benziyorum.. 

Sonuna geldim bir şeylerin

Bir şiirler de bana olsaydı

Bu sen olurdun belki

Gün benden öte

Gece de

Sen de... 

Ben dikilen günün söküğü

Sökülmeye başlanmış gecenin ilmeğiyim

Nerde bir şeylere başlasam başından sonuna kendi etrafımda dönüp duruyorum

Sen olsan sana çarparım biraz

Gün biraz daha uzar

 Gece biraz daha bekleyebilirdi belki