İlk doyumun sonsuz açlığı

Yutkunduğum acı 

ve en canlı haliyle geçmesi önümüzden hayatın

kör bir bıçakla kesilen sesleri zamanın

kırık parçalarıyla geçmişe saplanan aynaların

bu günden geçerken batan güneşin

yarına sancıları ile sepken yağmurlar doğuran bulutların

çaresiz bir çırpınış

tadı geçmez ağza alınan acıların.. 

Yutkundum en zehirli kelimelerle öfkemi

Kokusuz dumanlarla dönerken dünya

İncecik bir örtü ile saplanırken yollarıma arzulu sislerin

uzaktan bir nokta seçilmezken yakınlarla doldurulan gözlerin

ebu cehil karpuzundan acı bir yumak

ağızda dağılmazken nefesin

makûs bir anlamı var dünyaya gelmenin..

ilk ses boğulurcasına hınç dolu bir ağlayış

ilk nefes yırtarcasına geçerken ciğerlerden

ilk açlığın verdiği çığlıkla boğulurken

ilk yudumda acısına alışmak dünyanın

ilk alışkanlıkla yaşamak

ilk doyumun sonsuz açlığıyla!.. 

Yutkundum ve acı

enlerin en cansız yüzüyle merhaba dünya

bilenmiş uykulardan keskin bıçaklarla

iğneleri ile akrep dolu zehirli zamanların

sapkın parçaları ile izler taşıyan aynalardan yüzlerle

kirli siyahlar örtünen kısır bulutlarla

ve en soğuk kirli kızıl elbisesiyle güneşin

çırpındıkça derinlere gömülen acı tatlarıyla merhaba.. 

Yumruğa dönüşmemiş seslerin alçak kahkahalariyle öfkesiz

korkunç kokulariyle baş döndüren dünya

körlüğe yol açıp yolları kapayan incecik perdeleri ile dağılmayan sis

farları gömülen arabalar yığını kazalar doğuran karanlık

anlamsız bir acısı var ebu cehilin de karpuzun da

anlamsız bir tarihi var dünyaya getirilen makûs hayatın...