Yağmur ve ölüm eşit paylaşılır dünyada

Gök üstümüzde bir çarpışma yeri

Bulutlar yere akmaya hazır

Şimşekler çakılıyor göğsümüzde

Birbirimize çarpıyor, ağlıyoruz

En derin uykuyu bir anne kucağında, 

Sisli bir yüz anne kucağı; alır çocuklar

Üstümüzdeki gök yırtıklarla dolu

Şimşekler aydınlatıyor çarpışlarımızı 

Çocuğun uykusuna iniyoruz

Annenin omuzlarına çıkarak

Yağmuru gözlerimize indiriyor

Sesimizi göğe çıkartıyoruz

Islak bir düşünce boğuluyor içimizde

Yüzümüz karanlık dolu bir oda

Dünyanın kiri doluşuyor içimize

Dilimiz zift bağlamış zehirli bir sayha

Gök savaşını veriyor kuru toprak uğruna

Biz gönlü kurumuş insanlar adına

Toprak göğün kanını emiyor, yaşıyor

İnsan insan kanını, ölüyoruz...

Derin uykularımızı anne kucağına

İnsanı toprağa gömüyoruz

Yorgun bir yoğunluk akıyor yere

Yağmur ve ölümü aramızda bölüşüyoruz

Berrak bir gökte bilmem ne adına

Anne kucağındaki çocukluğu

Toprağın bağrına basıyoruz

Yağmur duruluyor, toprak kokuyor insan..