Kalbin sahibi olan bir mezar

Gittin ve gözlerime bir yol çizdi ağlamak

Kaybolmak nedir öğrendim

Bir çizimlik damla

Bir damlacığın çizdiği yoldu kaybolmak

Güneş yokluğunu doğurdu her gün

Bütün sancıları içimde kaldı

Gün bitince sahipsiz bir mezarlığa

Sahibi olan bir mezara dönüştü kalbim.

Bütün gidişleri ve giderken peşindekileri

Bütün gelişlerinde biriktirdiklerin ne çoktu!

İçine, kalbine o kadar çok şey sığdırdın ki

Bir benlik yer kalmadı içinde, kalbinde..

Sen gelseydin eğer olurdum

Gelmedin öldüm.

Bu cesetle zordur yaşamak! 

Zaten sen de daha fazla yaşayamazsın...