Elde bir asa gibi duran şiir..

Günlerdir ataletin çubuğu ellerimde
Bir şeyler varmış gibi boşluğa savuruyorum
Düşmek ile düşünmek arasında bir yolu
Günlerdir yürüyorum bitmiyor.

Asla pes etme, yürü diye bağırıyor kitap
Pazartesiye ve diğer bütün günlere
Koşar adım yürüyorum
Zaman dişleri ile öğütüyor görüyorum.

Tepemde bir güneşle
Terli avuçlarımı, tozlu ayaklarımı
Uyuşuk zihnimi bir çuval gibi yola sürüyorum
Güneşi emiyor saçlarım,
pişiyorum.

Kan ter içinde bir şiir kitabı eskitiyorum
İçimde bir ülke çiçek açıyor
Gönül bahçesine dönüşüyor ülkem
Yürümeyi ve kitabı günlerce sırtımda taşıyorum.

Yoruluyorum ve gözlerimden taşıyor yaşamak
Alnımı bir şiire dayıyorum
Kalem taburu harf kurşunlarını sürüyor namluya
Cümleler, cümleler kana buluyor ülkemi.

Tembelliğimi hiçbir kelime sökmüyor
Çubuğum boşluğa değince kırılmıyor
Düşüncelerimi düşüremiyorum yola
Öyle bir bitiyorum ki uzadıkça uzuyor yol

Bağıran kitabın ağzını kapatıyorum
Bütün günlerin yarısını uyuyarak,
Emekleyerek zamanı susturuyorum
Dişlerini kaybediyor zaman, esniyorum.

Güneşin önüne atılmış bir buluta sığınıyor
Avuçlarımı gölgesinde kurutuyorum
Zihnimin bütün vanalarını açıyor
Saçlarımdan çözülüyor, sönüyorum.

Gönül ülkesinden yürümeye dönüyorum
Bütün şiirleri tazeleniyor içimde.
Ülkem bir bahar bahçesine dönüyor
Sırtımdan atıyorum; yolu, yürümeyi, kitabı.

Yaşamın taşkınlığına alışıyorum
Elimde bir asa gibi duruyor şiir, dayanıyorum
Kalemi ve kelimeleri yontuyorum
Gül bahçesine dönüyor ülkem..